«در روز چشم به سایه دوخته اند همانگونه که چوپان مهربان چشم به گله خود می دوزد و به آرزوی غروب آفتابند همانگونه که پرنده به هنگام غروب به آرزوی بازگشت به لانه خویش است ، همینکه شب فرا رسید و تاریکی شب فرا گیر شد و بستر ها گسترده شد و تختخواب ها نصب گردید و هر دوستی با دوست مورد علاقه خود خلوت کرد ، آنان رو به من به قدمهایشان می ایستند و صورت های خویش را فرش زمین می کنند و با کلام من با من به راز و نیاز می پردازند و به خاطر نعمتهایی که به آنان داده ام گاهی فریاد می زنند و گاهی آه سرد می کشند و گاهی شکایت نزد من آورند و این حالات را نشسته و ایستاده ، در حال رکوع و در حال سجده انجام می دهند من می بینم که به خاطر من چه تحمل می کنند و می شنوم که از محبت من ( در فراق ) چه شکایتها دارند :

نخستین عطایم به آنان سه چیز است :
۱) از نور خود در دل آنان پرتو افکنم که در پرتو آن نور از من با خبرند ، همانگونه که من از آنان خبر دارم.
۲) اگر آسمان ها و زمین و آنچه در آن هاست در میزان عملشان باشد من آن را برای آنان اندک می شمارم.
۳) رو به سوی آنان کنم و آن را که من رو به او کنم به نظر تو آیا کسی می داند که چه چیز به او عطا خواهم کرد.

برداشت از وبلاگ باقیات صالحات با تخلص

برگرفته از کتاب گرانسنگ اسرار الصلوه عارف کامل مرحوم آیت ا... حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی (ره)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: